Mijn naam is Ricardo Coesel en ik werk nu alweer 8 jaar als senior werkvoorbereider/projectleider. Ik ben ooit begonnen als uitvoerder en vervulde in de loop der jaren ook de rol van toezichthouder en directievoerder, bijvoorbeeld bij de realisatie van de ODE-brug bij het Centraal Station.
Op dit moment werk ik via KTL als senior werkvoorbereider voor diverse projecten in Amsterdam. Momenteel zijn dat Bus Infra projecten, Fiets veiligheidsprojecten en de Oosttangent.
In deze rol voel ik me als een spin in het web van een project. Samen met alle andere teamleden stel je als werkvoorbereider een contract samen, dat het middel is om de doelstelling van een project te gaan behalen. Doordat de doelstellingen heel uiteenlopend kunnen zijn, en vaak gedurende de looptijd van het project nog wijzigen, vind ik het tijdens een voorbereidingsproces een enorm boeiende uitdaging om daar in het contract één samenhangend geheel van te maken. Mijn kracht zit in zo’n proces dan vooral om vooraf de consequenties en risico’s goed te doordenken. Als dat goed gebeurt, verhoogt dat de kwaliteit van een contract én van het eindresultaat. En dat leidt weer tot een tevreden klant én tevreden stakeholders, die bij projecten in de openbare ruimte veelvuldig aanwezig zijn.
Waar ik in mijn rol als werkvoorbereider ook veel tegenaan loop, is de keuze voor een bepaalde contractvorm. In mijn ervaring loont het de moeite hier tijdens de voorbereiding goed naar te kijken. Het meest doorslaggevend bij deze afweging vind ik dan de mate waarin een bepaalde contractvorm past bij het resultaat dat behaald moet worden, en daarnaast de manier waarop het algemeen belang het beste wordt gediend. En vaak blijkt dan dat de bestaande en beproefde contractvormen veel voordelen kunnen bieden, boven bijvoorbeeld innovatieve vormen.
Binnen diverse fiets veiligheidsprojecten, ben ik momenteel voornamelijk bezig op de drukste kruispunten van Amsterdam. Op deze kruispunten komt fysiek gezien enorm veel bij elkaar, zowel op het maaiveld als daaronder. Daar wordt de opgave op elk kruispunt ingewikkelder en dús uitdagender van. Eén van de lessen die ik hierbij geleerd heb is dat terugschakelen een goede tactiek kan zijn om het overzicht te behouden. Naarmate een project vordert kunnen er zaken opdoemen die de scope dusdanig wijzigen dat de planning niet meer realistisch is. Werk met werk maken kan kansen opleveren, maar ook bedreigingen voor tijd, geld en kwaliteit. Even een stapje terug zetten en uitzoomen met het hele team vind ik dan een goede manier om de rode draad van het project weer vast te kunnen pakken.
Naast de technisch complexe projecten en de uitdagende Amsterdamse omgeving, boeit mij de samenwerking met telkens weer nieuwe collega’s en stakeholders ook ontzettend. Bij elk project ontstaat er weer een andere interactie tussen de individuen die samen aan het project werken. Waar soms aanvankelijk de verschillende belangen en standpunten onoverkomelijk lijken te zijn, levert de zoektocht naar oplossingen steeds opnieuw weer nieuwe inzichten op voor alle betrokkenen. En als het dan toch weer lukt om een project, ondanks de oorspronkelijke verschillen, tot een goed eindresultaat te brengen, levert dat mij elke keer weer een voldaan gevoel op.